Ora et labora, bid en werk. Dat is wat christenen in deze tijd te doen staat. Het is niet het één voor de zondag (bidden) en het ander door de week (werken). Nee, het is allebei, de hele week door, die twee woorden horen bij elkaar.

Maar haar weg liep heel anders. Ze kwam in het klooster terecht en werd daar al snel ziek en overleed al op haar 24e. Maar in die jaren in het klooster, waar ze al vroeg terecht kwam, heeft ze wel degelijk een verschil gemaakt. Met haar eigen weg, de kleine weg.

‘Wie van jullie de belangrijkste wil zijn, zal de anderen moeten dienen, en wie van jullie de eerste wil zijn, zal ieders dienaar moeten zijn, want ook de Mensenzoon is niet gekomen om gediend te worden, maar om te dienen en zijn leven te geven als losgeld voor velen.’

En wij? Wat verwachten wij van Jezus?

Dat vergt geduld. Je moet erbij blijven, in gesprek blijven, luisteren naar elkaar. Hoopvol en in vertrouwen dat we samen verder komen. Want we hebben elkaar nodig. Want alleen zo komen we samen op weg.

Wat doe je als het leven zwaar wordt? Je kunt bewust een plek zoeken waar je wordt ‘opgelicht’, waar je even boven je zorgen uitgetild wordt, waar het licht van Gods liefde doordringt, waar je iets ziet van Gods heerlijkheid.

Ook midden in de week, midden in deze stad. Op deze plek in de Alle-Dag-Kerk, waar we verhalen met je delen. Over een God die licht en liefde is. En die ook tegen jou zegt: ‘Jij bent mijn geliefde kind. Welkom in mijn licht!’

Voor mensen uit de 21e eeuw is biddag een ingewikkelde gedachte geworden. We kijken anders aan tegen Gods bemoeienis met onze aarde. Wat vroeger aan God werd toegeschreven, kunnen we nu zelf.

Zo’n dag om te bidden maakt in mij hernieuwd besef van afhankelijkheid wakker. In alles waartoe we in staat zijn, in alle menselijke vernuft en verstand, in alle techniek en kunde, er blijft iets waar we níet de hand op kunnen leggen. Iets waarvan we geloven dat het in Gods handen is.

Het verhaal over de gedaanteverandering in Mattheus 17 staat in de context van het lijden en de dood van Jezus van Nazareth. Jezus vond uiteindelijk een uitzicht op zijn lijdensweg doordat God zich aan hem openbaarde. Hij wist zich verbonden met Iemand die hem niet zou verlaten.

Ook in deze tijd zijn er mensen die, net als Jezus, de berg op gaan om zich in tijden van leegte, moedeloosheid en uitzichtloosheid te oriënteren op bronnen van inspiratie. Soms merk je iets van Gods aanwezigheid, die sterker is dan de dood; liefde die je vasthoudt op weg van je leven.

Ons denken en wereldbeeld wordt beperkt door de taal. Soms hebben we er geen woorden voor … Woorden schieten tekort. Wij kunnen ons niet losmaken van taal, hoe gebrekkig ook.

Als we naar de boodschap van de Bijbel luisteren, waarin liefde de boventoon voert, zouden we alles tegen de meetlat van de liefde moeten leggen. We zien dan dat mensen beperkt zijn in tijd en plaats, maar dat de Eeuwige dat niet is.

Veel mensen horen in de zegen iets van Gods nabijheid klinken. Wat ook waar is: Gods nabijheid is inderdaad een belofte die door heel de Bijbel heen klinkt. Onze kerkelijke liturgische zegen aan het eind van de dienst komt uit het Bijbelboek Numeri. Daarin staat deze in het kader van de tocht van het Joodse volk, over hun veertigjarige reis door de woestijn. Dit betekent dus dat het woorden zijn die onderweg klinken.

Dit geeft aan de zegenspreuk dan ook een symbolische betekenis, in die zin dat je inderdaad de zegen krijgt voor onderweg, wat niet zo gek is, want is niet ieder mens op zijn of haar manier onderweg in het leven?

Keer op keer valt het op: Jezus vertrouwt niet op de machtigen, niet op de geweldenaars; nee hij wil bouwen op mensen als u en ik, gewone mensen van goede wil.

Maar u zult vast ook iets van mijn aarzeling herkennen. Dat je denkt: Wie? Ik? Zou het werkelijk? Hangt het echt van mij af? Wat kan ik nu helemaal, wie ben ik nu helemaal? Ik ben er niet voor opgeleid, ik stel maatschappelijk niet zoveel voor. Dus, Jezus, waarom wijs je naar mij, waarom wijs je naar ons?

In Mattheus 7 : 13 -14 lezen we: “Ga binnen door de nauwe poort, want wijd is de poort en breed is de weg die naar het verderf leidt, en velen zijn er die daar door naar binnen gaan; maar de poort is nauw en de weg is smal die naar het leven leidt, en weinigen zijn er die hem vinden.”

Het leven is één grote oefening, in leven. Leren om dicht bij je hart te komen. Leren om op je voelen te vertrouwen. Oefening baart kunst. En dus die nauwe poort. Breek uit gewoontes, zoek het ongemak op, neem die nauwe poort naar het leven. Of zoals Ramses Shaffy zingt: Mens, durf te leven!

We zijn gemaakt om God te dienen, om met Hem te leven. De dichter van Psalm 119 snapt dat; in die hele lange psalm gaat het keer op keer over Gods geboden en over het feit dat de schrijver er blij mee is!
Het geheim: inzien waarom die geboden goed voor je zijn. God verzint heus geen geboden, omdat Hij nu eenmaal Meester is en wij onderdanen. God maakte ons en Zijn wetten zijn de gebruiksaanwijzing die erbij hoort. Als je zo leeft, bent je echt vrij.

In Romeinen 14 schetst Paulus ons een heel goed voornemen: ” Laten we elkaar daarom niet langer veroordelen. In plaats daarvan moet u zich voornemen uw broeder en zuster niet te laten struikelen of ten val te brengen.” (vers 13).
Is het nodig om elkaar de les te lezen over het geloof? Nee, meent Paulus. Juist zij die niet bang zijn voor afgoden – iets wat toch niet bestaat – noemt hij de sterke broeders.
En zo schept hij een gelijk speelveld, en ruimte om elkaar weer te ontmoeten. Ook vandaag de dag kunnen wij daar een goed voorbeeld aan nemen, in een tijd van polarisatie.