Vriendschapsverzoek

door Daan van Pagée

Het is zover, na ruim twintig jaar heb ik weer WhatsApp-contact met Eline, mijn Saas-Fee wintersportvakantieliefde uit de jaren negentig. Voor wie het nog niet wist: Saas-Fee is een bekende wintersportplaats in het Zwitserse Kanton Wallis. Intussen hebben we de hele wereld vlakbij, door de Data Tower in het Science Park. We hebben Google, Facebook, sociale media, en dus heb ik haar – omdat ik haar maar niet kan vergeten – al snel gevonden, via Facebook.

Ik twijfel enorm of ik haar wel een vriendschapsverzoek moet sturen, dat lijkt me niet spectaculair genoeg om haar het hof te maken. Gelukkig zie ik op haar Facebookpagina dat ze naar het Christelijk Lyceum is geweest. Waarschijnlijk is ze helemaal niet op zoek naar een grote Rolex om de pols van een macho-figuur. Dus na weken van twijfel besluit ik toch een vriendschapsverzoek te versturen in de lente van 2020. Niet zo gek dat ik geen vriendschapsbevestiging terug krijg, want haar laatste bericht op Facebook is van begin 2018. En gaat over haar gestolen Batavus-fiets inclusief zwarte fietstassen.

Wie zoekt zal vinden! Er gaan nog jaren voorbij en dan is het bingo, met een diepe buigingen voor de Data Tower in het Science Park. Want via een Google-zoekopdracht heb ik het Kunstenaarscollectief gevonden waar haar zus Jetske deel van uitmaakt. In de jaren negentig waren wij collega’s bij krantenuitgeverij Wegener in Houten. Wat kan ik nu beter doen dan haar mijn allerbeste ‘Dwars door de buurtkrant’ verhalen opsturen, ’Vuurspuwers op de open dag in het Science Park’ en ‘De deeltjesversneller uit de Watergraafsmeer*’.

Yes dat werkt! Al snel ontvang ik een e-mailbericht van mijn oud-collega. Een paar weken later gaan we gezellig uit eten. Wat een juweel van een vrouw, eigenlijk wil ik met haar ook wel dikke verkering, maar ze heeft al een fijne vriend. Na een gezellige avond met een spies van kippendijen, satésaus, verse atjar, kroepoek en huisgemaakte frietjes, geven wij elkaar een warme afscheidszoen. ‘Doe de hartelijke groeten aan je zus Eline,’ geef ik haar mee.

Weer maanden van wachten, hopen, twijfelen, verlangen, vertrouwen. En dan: in de Stopera, daar gebeurt het. Tijdens de dansvoorstelling ‘Frank Bridge Variations’, ontvang ik van Eline haar eerste WhatsApp-berichtje. Ik zweef door de Stopera zoals niemand anders dat kan. Bij het afscheid geef ik mijn vriendin Ellen een knuffel op het Waterlooplein: fijn dat je mij hebt uitgenodigd voor het Hans van Manen Festival!

Thuis lees ik Eline’s eerste WhatsApp-berichtje keer op keer terug: ‘Hoi Daan! van Jetske hoorde ik over je, leuk hoor. Hoe gaat het met je?’ Een paar weken later gaan we gezellig uit eten. Ze vertelt vrijuit over haar burn-out, dus we hebben genoeg gesprekstof. En op ons terrastafeltje staat zo’n klassieke mosselpan en frietjes plus een goed glas Pinot Bianco. Dan vist Eline de laatste mosselen voor mij uit de pan. Het is alsof onze vakantieliefde uit de jaren negentig weer eventjes vlam vat.